Karel Glastra van Loon
Samenvatting
Armin Minderhout woont samen met Ellen en zijn zoon Bo. Armin en Ellen kunnen geen kinderen krijgen en na een onderzoek komt Armin erachter dat hij het syndroom van Klinefelter heeft en onvruchtbaar is. Bo kan dus nooit zijn zoon zijn. De wereld van Armin stort helemaal in. Armin vertelt niets aan Bo en gaat op zoek naar Bo's biologische vader. Zijn vrouw Monika, de moeder van Bo, is tien jaar eerder overleden wat Armins zoektocht niet makkelijker maakt.
Armin maakt een lijstje van alle mogelijke kandidaten voor Bo's vaderschap. De eerste op dit lijstje is Monika's ex, Robbert Hubeek. Robbert vertelt Armin uitgebreid over de seksuele praktijken die er tussen Monika en hem hebben plaatsgevonden, maar Robbert blijkt aan het einde van het gesprek niet eens van Monika's dood af te weten en dus valt hij af als eventuele vader. De volgende op het lijstje is de huisarts van Monika, want, denkt Armin, arts-patiënt relaties komen wel vaker voor. Armin vraagt het de huisarts vervolgens zonder er ook maar enigszins omheen te draaien, maar de huisarts verzekert Armin dat er nooit ongepaste intimiteiten tussen Monika en hem hebben plaatsgevonden. Ook kan hij in Monika's dossier niets vinden over zaken die ze tijdens haar zwangerschap in vertrouwen verteld zou kunnen hebben. De laatste kandidaat is Niko Neerinckx, een vroegere collega van Monika van reisbureau 'De Kleine Wereld'. Volgens Ellen had Monika nooit ook maar iets voor Niko gevoeld en verspilt Armin zijn tijd in deze hele kwestie, maar desondanks gaat Armin Niko toch opzoeken. Omdat Niko op reis is, ontmoet hij eerst Niko's vrouw Anke. Armin stelt zich voor als ene Erik Aldenbos en met behulp van een handige smoes, komt hij binnen en al gauw wint hij Ankes vertrouwen. Al vragende komt Armin erachter dat Niko zijn oudste zoon ook Bo heeft genoemd en hij ziet een foto van Monika in hun fotoalbum. En wat dit betreft, sluit Niko helemaal aan op het profiel dat Armin voor ogen heeft voor de dader. Hij is immers altijd al een rokkenjager geweest. Armin weet niet wat hij ermee aan moet, maar zijn beste vriend Dees en Ellen dringen erop aan om niets aan Niko te vragen. Armin volgt hun advies op.
Armin besluit om er een weekend tussenuit te gaan met Bo, naar Ameland. Op een gegeven moment wandelen Armin en Bo over het strand en ontmoeten ze een groepje jongeren van Bo's leeftijd. Een van de meisjes blijkt Bo wel leuk te vinden en na 's avonds samen op stap te zijn geweest, vindt Armin het meisje bij Bo in bed. Armin, die stomdronken is, valt op Bo's bed in slaap en geeft over op het kussen dat nog ruikt naar het meisje waar Bo mee in bed heeft gelegen. Bo is razend als hij zijn vader zo aantreft en slaat hem. Armin wordt hier heel kwaad om en door de drank en woede vergeet hij even alles en gooit hij er eindelijk uit dat Bo niet zijn zoon is. Zodra ze weer thuiskomen, komt Armins vader te overlijden. Armin en Dees ontruimen het huis van Armins overleden ouders en Armin komt een doos tegen met liefdesbrieven van zijn ouders. In deze doos ontdekt hij ook een briefje met daarop de tekst 'Ik ben zwanger. M.' Armin weet meteen wat dit betekent: zijn vader is de dader! Verward thuisgekomen, geeft Ellen hem een brief van Monika aan Bo. Die brief had Monika haar ooit gegeven met daarin alle informatie over de biologische vader van haar zoon. Armin vindt zichzelf helemaal niets meer, geen vader, geen zoon, geen geliefde, geen vriend, helemaal niets. Bo is opeens zijn halfbroer, terwijl Armin dertien jaar voor Bo heeft gezorgd als een vader. Ten slotte komt Bo met het idee om de as van zijn vader over het graf van Monika uit te strooien, om de moeilijke tijd af te sluiten en weer verder te gaan met hun leven.
Deze samenvatting komt van www.wikipedia.nl
Mijn mening. Ik vond dit een goed boek. Het was erg spannend, want je wilt zo ontzettend graag het antwoord op de vraag wie de vader van Bo is. Die zoektocht gaat het hele boek door, en dat zorgt ervoor dat je door blijft lezen. Dat de vader van Armin ook de vader van Bo was, had ik nooit verwacht, en dat
vond ik ook goed aan dit boek. Het was fijn dat het niet voorspelbaar was, want een voorspelbaar
boek is natuurlijk helemaal niet leuk om te lezen.
Opdrachten
Armin Minderhout is de hoofdpersoon in dit boek, en zijn probleem is dat hij niet de vader van zijn zoon kan zijn. Hij wil uitzoeken wie wel de vader is. Er zijn 3 mogelijke kandidaten die de vader kunnen zijn, maar niet 1 van hen helpt Armin verder. Ze zorgen er juist voor dat Armin nog meer in de war raakt, dus deze 3 mogelijke vaders zijn de tegenstanders. De helper is Armins vriend Dees, met hem kan Armin altijd praten en zo helpt hij Armin er doorheen. Aan het einde blijkt dat Armins vader ook de vader van Bo is, en dat maakt hem ook een tegenstander.
Armins uiterlijk wordt niet beschreven, dus je hebt als lezer eigenlijk geen idee hoe hij er uit ziet. Het uiterlijk van zijn overleden vrouw Monika wordt wel beschreven. Ze heeft rood haar en een spierwitte huid, wat Armin prachtig vindt. Misschien vond de schrijver dit ook erg mooi, en heeft hij er daarom voor gekozen om haar zo te beschrijven. Armins innerlijk is wel beschreven. Hij is nieuwsgierig, en toen hij erachter kwam dat hij niet de vader van Bo was, werd hij behalve nog nieuwsgieriger ook erg wantrouwend. Dat kwam omdat Monika hem nooit iets had verteld. Wie kon hij nu nog vertrouwen? Verder houdt Armin van de natuur, net als Bo. Armin blijft het hele verhaal nieuwsgierig, want hij wil hoe dan ook te weten komen wie de echte vader is.
Hoewel Armins uiterlijk niet beschreven wordt, is hij toch een karakter. Dat komt omdat je wel te weten komt hoe zijn innerlijk is, en wat zijn gedachten zijn. De beste vriend van Armin, Dees, is de helper, en hij is een type. Innerlijk en uiterlijk worden niet beschreven. Ook krijg je zijn gedachten niet te lezen. Je weet maar een paar dingen over hem. Wat voor werk hij doet bijvoorbeeld. De conclusie die je zou kunnen trekken is dat de hoofdpersoon bijna altijd een karakter is en dat de helper meestal een type is. De hoofdpersoon is bijna altijd een karakter omdat je van alles over hem weet, maar de helper zou ook best een karakter kunnen zijn.
Kort verhaal
Dus, mijn naam is Mayra. Tenminste, zo noemt iedereen me. Na wat mij gisteren verteld is, weet ik niet meer zo zeker of dat wel mijn naam is. Eigenlijk weet ik helemaal niks meer zeker.
Met mijn donkere bos krullen en mijn blauwgroene ogen leek ik al nooit echt op mijn ouders en mijn twee oudere broers. Mijn moeder is blond, hoewel ze het verft, en mijn vader is inmiddels grijs. Hij zal vroeger ook wel blond zijn geweest. Mijn broers van negentien en eenentwintig zijn donkerblond. Ze worden steeds donkerder, maar ik vind het donkerblond. En allemaal hebben ze dezelfde oogkleur: blauw. Het is dus nogal duidelijk dat ik er anders uitzie, maar dat zie je wel vaker in gezinnen met drie kinderen. Vaak ziet een van de drie er totaal anders uit. Ik had er alleen verder nog nooit over nagedacht, ik bedenk me dit allemaal nu pas
Oké, we gaan even terug naar gisteren. O nee wacht, naar eergisteren, laat ik daar beginnen. Mijn zestiende verjaardag. Ik had de dag van mijn leven jongens, wat een feest! Natuurlijk, zestien is een hele leeftijd. Het klinkt meteen een stuk volwassener. Al mijn vrienden en vriendinnen waren er, en we hadden zelfs een dj ingehuurd, we hebben de hele avond gedanst. Omdat het zo’n geweldige dag was besloten mijn ouders dat het de dag erna (gisteren dus) een minder leuke dag zou worden. Nou
ja, dat is mijn theorie. De echte reden was waarschijnlijk dat ze me nu oud genoeg vonden. Oud
genoeg? Waarvoor? Nou, hier komt het hoor!
We zijn nu dus bij gisteren hè, niet vergeten. Of ik even wou gaan zitten, ze moesten me iets belangrijks vertellen. Zelfs Levi en Antoine, mijn broers, waren erbij. Dan moet het wel heel belangrijk zijn, dacht ik. Nou geloof me, dat was het. Iedereen was heel gespannen, en ik snapte er niks van. Waar ging dit in hemelsnaam over? Mijn vader begon: “Mayra, we gaan je nu iets vertellen, waarvan jij had gewild dat we het al veel eerder gedaan hadden. Maar, wij vinden dat je nu pas oud genoeg bent.” Mijn moeder: “Schat, je moeten weten dat dit heel moeilijk voor ons is.” Stilte. Ze had tranen in haar ogen.
Ik ga het niet allemaal precies vertellen, want ik dan maak ik alles weer opnieuw mee. Eigenlijk bedoel ik opschrijven, want dit is een soort van dagboek. Geen echt dagboek, daar ben ik nu te oud voor, maar daar gaat het niet om. Het komt er op neer dat mij gisteren is verteld dat mijn ouders niet mijn ouders zijn. Wat? Ja. Mijn ouders zijn niet mijn echte ouders, en mijn broers zijn niet mijn echte broers. “HOE KAN DAT?”, zul je nu wel denken. Dat was ook wat ik dacht. Nou, ze hebben me gevonden. Of eigenlijk heeft Antoine me gevonden. Ze waren een dag naar het bos, Antoine was 5 en Levi 3. Ik was een baby, en ik was in het bos achtergelaten. Antoine vond me dus, en toen hebben ze me mee genomen en besloten om me op te voeden als hun eigen dochter en zusje. Het slaat helemaal nergens op, dat weet ik ook wel, maar toch is het zo.
Toen ze het hadden verteld ben ik zonder iets te zeggen opgestaan en naar buiten gelopen. Ik hoorde mama nog huilen, maar ik moest echt weg. Ik liep naar het meer in het bos, want daar kwam ik graag. Kwam zei ik, hè. Nu ik weet dat ik daar ben achtergelaten weet ik niet meer of ik het zo’n fijne plek vind. Zoals ik al zei weet ik helemaal niks meer zeker. Ik was er nog maar een paar minuten voordat ik Antoine hoorde aankomen. Hij zei niks, omhelsde me alleen, en ik barstte in tranen uit. Er was zo veel dat ik niet begreep en niet wist op dat moment. Nu weet ik wat ik wil. Erachter komen wie ik ben en waar ik vandaan kom. Antoine heeft al gezegd dat hij me zal helpen. Mijn band met Antoine is veel sterker dan mijn band met Levi. Dat komt omdat ik en Antoine beide avontuurlijk en nieuwsgierig zijn, terwijl Levi juist veel rustiger is. Hij leest liever een boek op zijn kamer. Misschien is mijn band met Antoine ook wel sterker omdat hij me heeft gevonden. Zou kunnen. Mijn ‘ouders’ zijn niet zo weg van het idee om uit te zoeken wie ik ben. Zij denken nog steeds dat ik die kleine, hulpeloze baby uit het bos ben, terwijl ik nu toch echt zestien ben. Ik heb nog geen idee hoe ik dit ga aanpakken, maar ik ben vastberaden erachter te komen wie ik ben.
